دبیر شورای راهبردی مدیریت سبز مرکز آموزش عالی کاشمر گفت: نیاز روزافزون به جامعه پایدار بخش آموزش عالی را تحت تأثیر عمیق خود قرار داده است به نحوی که امروزه پایداری به چالشی فزاینده برای دانشگاهیان، دانشجویان و سیاست گذاران تبدیل شده است.
دکتر زینب محمد حسینی در گفتگو با روابط عمومی و امور بین الملل مرکز آموزش عالی کاشمر اظهار داشت: این امر به ویژه به این دلیل است که بسیاری از دانشگاه‌های امروزی تأثیر قابل توجهی بر اقتصاد، جامعه و محیط زیست دارند، چرا که در حقیقت میتوان دانشگاهها را از نظر اندازه و جمعیت به مثابه “شهرهای کوچک” درنظر گرفت.
وی افزود: علاوه بر این، دانشگاهها تصمیم گیرندگان فعلی و آینده کشور را تربیت می کنند؛ بنابراین “نقش آفرینان ارزش‌های جامعه” هستند لذا در این راستا، بخش آموزش عالی باید توسعه پایدار عمیق جامعه را از دو طریق متفاوت از یک طرف، با کاهش تأثیرات منفی فعالیتهای خود بر اقتصاد، جامعه و محیط زیست و از طرف دیگر، با اجرا و تقویت شیوه‌های پایدار در برنامه‌های درسی و برنامه‌های تحقیقاتی ارتقا بخشد.
دکتر محمد حسینی افزود: علاوه بر این، بسیاری از مطالعات بر نقش استراتژیک بخش آموزش عالی به عنوان محرک رشد اقتصادی منطقه ای تاکید کرده‌اند از این رو دانشگاهها می توانند هم از نظر داخلی (به عنوان یک سازمان) و هم از منظر خارجی (به عنوان یک عامل در منطقه) به پایداری کمک کنند.
وی اظهار داشت: یک “دانشگاه پایدار” را می توان به عنوان یک موسسه آموزش عالی تعریف کرد که با توجه به روشهای سبز اقتصادی، اجتماعی و زیست- محیطی اداره می شود و عملکرد آن را در زمینه آموزش، تحقیق و تعامل با جامعه منجر به تسریع حرکت اجتماع به سمت سبک زندگی پایدار گردد. بنابراین ، یک دانشگاه سبز یک “سیستم پیچیده” است که با چهار بعد متفاوت اما بسیار به‌هم پیوسته مشخص می‌شود: عملکرد پردیس ها، آموزش، تحقیق و تعامل با اجتماع.
به گفته او ادغام اصول پایداری دانشگاهها در ابتدا بر بعد اول (یعنی عملکرد پردیس) متمرکز است، که شامل بخش های ذیل است:
1) ساختمان سبز، که به برنامه‌ریزی، ساخت، نگهداری، نوسازی و تخریب ساختمان‌ها مطابق با معیارهای پایداری (بهره وری انرژی، استفاده از انرژی‌های تجدید پذیر، استفاده از مواد غیر سمی و پایدار و غیره) اشاره دارد.
2) مدیریت پسماند، که شامل جمع آوری، حمل و نقل و تصفیه (بازیافت یا دفع) زباله های اداری (کاغذ ، پوشه ، کارتریج)، مبلمان (میز ، صندلی)، آزمایشگاه یا زباله های پزشکی (مواد شیمیایی، تجهیزات، فاضلاب)، ضایعات مواد غذایی از سفره خانه ها و زباله های عمومی از سطل های زباله در سراسر دانشگاه است.
3) تدارکات پایدار، که به به دست آوردن کالاها و خدمات با استفاده از روش های سبز اشاره دارد، به ویژه به نحوی که نه تنها برای سازمان (یعنی دانشگاه)، بلکه برای جامعه و اقتصاد، با به حداقل رساندن آسیب به محیط زیست سودآوری می کند.
4) حمل و نقل پایدار، که به معنای اطمینان از ارزان بودن مسافرت های کاری و رفت و آمد کارکنان و دانشجویان (از جمله تشویق استفاده از دوچرخه، وسایل نقلیه برقی، حمل و نقل عمومی و اشتراک خودرو) است. این بخش شامل قابلیت دسترسی برای افراد معلول نیز می باشد.
وی ابراز کرد: اخیراً ، توجه روزافزون به گنجاندن مفاهیم سبز در فعالیتهای اصلی دانشگاه ، یعنی آموزش و تحقیق، صورت گرفته است همچنین در مورد بعد تدریس، بسیاری از مطالعات تأکید کرده‌اند که موسسات آموزش عالی، که مسئولیت آموزش نسل‌های آینده (از جمله رهبران آینده و سیاست گذاران) دارند، این فرصت را دارند که آگاهی دانشجویان را نسبت به مسائل زیست محیطی و اجتماعی افزایش دهند که این خود سبب افزایش توفیق آنها در گنجاندن مسائل سبز در سازمان‌هایی می‌شود که در آینده در آنها مشغول به کار خواهند شد.
دکتر محمد حسینی ابراز کرد: ادغام پایداری در سطح برنامه درسی می تواند هم از طریق برگزاری دوره‌های خاص مرتبط با پایداری و هم توسط ادغام اصول پایداری در دوره‌های منظم برنامه درسی حاصل شود. همچنین به طور گسترده اذعان شده است که تحقیقات – به عنوان مولد دانش جدید – برای توسعه پایدار نقش محوری دارد. به همین ترتیب، دانشگاهها باید تحقیقات را نه تنها یک “تمرین آکادمیک” بلکه “پاسخی حیاتی” به نیاز فوری به یک جهان سرسبز بدانند و از کلیه تحقیقات مرتبط با پایداری در هر زمینه (زیست شناسی، شیمی، فیزیک، اقتصاد، علوم سیاسی، و غیره) حمایت کنند.
به گفته او دانشگاه ها به طور فزاینده‌ای به دنبال ارتقا تعامل با جامعه و ایجاد احساس هویت برای ذینفعان خود هستند، که شامل دانشجویان، اعضای هیئت علمی، کارمندان اداری، شرکت‌های محلی، دولت و جامعه به طور کل است. در حقیقت، به اشتراک گذاشتن ارزش‌ها، ارتقاء همکاری‌ها و در جریان قرار دادن دینفعان در مورد اهمیت اقدامات انجام شده در جهت حرکت دانشگاه به سمت پایداری از اهمیت کلیدی برخوردار است.
وی افزود: فعالیتهای ویژه اطلاع‌رسانی می‌تواند شامل آموزش جامعه در زمینه‌های سبز، مشارکت بین دانشگاهها و سازمان‌های انتفاعی یا غیر‌انتفاعی و ارائه ایده‌های تجاری جدید برای استارتاپ‌ها باشد.
دبیر شورای راهبردی مدیریت سبز مرکز آموزش عالی کاشمر گفت: حقیقتا برای ادغام اصول سبز در این چهار بعد اصلی (عملکرد پردیس ها، آموزش، تحقیق و تعامل با جامعه)، توجه کامل به کلیه فعالیتهای مربوط به پایداری مورد نیاز است زیرا توسعه پایدار به نوآوری‌های ساختاری و عملیاتی نیاز دارد.
وی افزود: مورد اول شامل تغییرات عمیقی در مدیریت، سازماندهی و مدیریت مالی دانشگاه هاست، در حالی که مورد دوم به معنای ارائه روشهای کاملاً جدید برای اجرای فعالیتهای عملیاتی است. در واقع، برای اجرای این نوآوری‌ها ، موسسات آموزش عالی باید در مدل تجاری خود تجدید نظر کرده و رویکرد سیستماتیکی برای پایداری اتخاذ کنند. برای این منظور، ایجاد یک چارچوب بنیادی (از نظر ماموریت، چشم انداز و سیاست‌ها) که اهداف دانشگاه را با توجه به اصول پایداری به طور کامل روشن کند، ضروری به نظر می‌رسد. بنابراین، چنین چارچوبی اولین قدم و همچنین پیش فرض منطقی یک دانشگاه سبزتر است
🕒 آخرین بروزرسانی: ۱۴۰۰/۰۵/۰۴
